Henüz kesin olarak listeler açıklanmadan bu konuda yorum yapmak çok sağlıklı değil. Ancak medyaya yansıyan isimler kimi partilerde lider sultasının etkinliğinin ve Türk siyasal partilerinde liderden başka güç odağı olmaması sorununun aynası gibi.

İktidar partisi güçsüz olduğunu düşündüğü İzmir’de İl Başkanı ile Tanju Çolak’ı turlatıp nabız yokluyor. Gelen olumsuz tepkiler üzerine Tanju Çolak biraz arka sıralarda yer bulacak gibi. Evliyken ünlü bir sinema sanatçısı ile yaşadığı ilişkisi ile gündemden düşmeyen Tanju, futboldan ayrıldıktan sonra da Mercedes kaçakçılığından bir süre hapis yatmıştı. Hem de hüküm alarak. Yani tutuklu değildi. İbrahim Tatlıses’in de aday yapılacağını düşündüren haberler var. İbrahim Tatlıses’in de kadına bakışı, geçmişi ortada. Sauna Çetesi, Asena’nın, Derya Tuna’nın vurulması akla ilk gelenler. 2010 Nisan ayında O zaman CHP Genel Başkanı olan Deniz Baykal’ın kasedi internete düştüğünde Başbakan “Hamd olsun bizim içimizde siyaset dışında işlerle ilgilenenler olmaz” diyordu. “Sevginin partisine” katılan Tanju Çolak ve Başbakan Yardımcısı, suikast mağduru Bülent Arınç’ın deyimiyle Milli Kahraman İbrahim Tatlıses yelpazeyi genişletecek gibi. Grup Başkanvekili Bekir Bozdağ beyefendi büyük keyifle karıştırılan “haltlar”dan bahsediyordu değil mi?

Bir paragrafta kamuda görev yaparken istifa ederek iktidar partisinden adaylık için başvuranlara ayırmak lazım. Dileyen herkes siyasete atılmakta, siyaset yapmak da özgür. Siyaset değirmenine girmek cesaret ve sorumluluk isteyen takdir edilesi bir iş. Eleştiriyi hakeden durum ise iktidar partisine kamudan başvuranların sayısı. Neredeyse kamuda idareci, memur kalmadı. Devletle bu kadar iç içe geçmiş bir parti, hangi sistemlerde görülüyor bir araştırıldığında hemen bulunacaktır. Ayrıca devletin içindeki elitleri vurduğunu iddia ede ede sempati toplamaya gayret eden siyasi bir oluşumun devlet kadrolarından bu kadar teveccüh görmesi de çarpıcı.

Öte yandan karşı tez olarak Ergenekon yapılanmasının içinde olanların da CHP’ne ilgi gösterdiğinin ileri sürüldüğünü görür gibiyim. Ucu bucağı belli olmayan iddianameler, meşruiyeti ve hatta varlığı tartışmalı delillerle yıllardır “tutuklu” (bakınız hükümlü değil) bulunanlar, zihniyet avcılığına, bir nevi Ortaçağın karanlığındaki cadı avlarına dönen bu siyasi davadan birer bayrak olarak çıkacaklar gibi gözüküyor. Tıpkı Başbakanın yine yıllar önce anlamsızca aldığı hükümden sonra bayrak olması gibi.

Turkey:

Bilindiği üzere ülkemiz, uluslararası arenada en kabul gören dil olan İngilizce’de Turkey adıyla biliniyor. “Turkey” aynı zamanda hindi demek. Bu adın nereden geldiği konusunda çeşitli rivayetler dolaşıyor. Ama en akla yakın olanı, gerçekten de hindi kelimesinden ismimizi aldığımız. 16. Yüzyılda Osmanlı’da yerleşik çoğunluğu gayri müslüm tüccarların bir rivayete göre Madagaskar’dan bir başka rivayete göre Hindistan’dan Avrupa ülkelerine başta da İngiltere’ye yolladığı en önemli mallardan biri Anadolu’da çulluk adıyla da bilinen hindinin biraz küçüğü olan kuşmuş. Yine bu yüzyılın sonunda Amerika kıtası keşfedilip, Avrupa ile etkileşime başladığında, Avrupalılar anavatanı Amerika kıtası olan hindi ile tanışmışlar. İlk kez karşılaşıp tadını çok sevdikleri bu hayvanı Osmanlı’dan gelen çulluğa benzettiklerinden “Türk kuşu” anlamında “Turkey” demişler. Zaman içerisinde kültürlerinin önemli bir parçası haline gelen “Turkey” kendini öyle kabul ettirmiş ki; ülkemiz bu kuşla Batılıları ilk buluşturan coğrafya olarak “Turkey” adıyla dile yerleşmiş. Bir dönem İngilizce’de de Türkiye kelimesinin kullanılması için çeşitli organizasyonlara girişilmişti. Ancak İngiliz alfabesinde olmayan “ü” harfi ve yaygın genel kabul yüzünden Turkey kelimesinin kullanımını değiştirmek imkansız gibi. Etimolojik olarak bu şekilde geliştiğine göre bir önyargı oluşturduğunu söylemek haksızlık olur.

Erdem Asyalı / NationalTurk