İstanbul’un Esenyurt ilçesinde engelli bir çift 52 gündür hapis hayatı yaşıyor. Binadaki işgüzarlar, dairelerin değeri düşüyor diye apartmanın önündeki engelli rampasını kaldırdı.
Türkiye gazetesinden Fatih Selek’in haberine göre İstanbul Esenyurt’ta bedensel engelli Deniz ve Arzu Kuş çifti, bir binanın bodrum katını satın aldı. Taşınmadan önce müteahhitten rampa yapılmasını istediler. Komşular onay verdi ve rampa yapıldı. Ancak bina sakinleri, iki hafta sonra evin değerinin düştüğünü iddia edip rampayı söktürdü. Çaresiz kalan Kuş çifti İstanbul’un göbeğinde tam 52 gündür hapis hayatı yaşıyor. Belediye rampanın geri konulması için yapılan başvuruya cevap vermedi, Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı “mevzuatta yok, meskenlere ceza kesemiyoruz” diyerek yaptırım uygulayamadı, komşular ise bodrum kattan gelen sessiz çığlığa duyarsız kaldı. Ve engelli çift, bodrum katta bağıra bağıra hapis kaldı.
Kuş çiftinin esareti yaşadığı evlerine gittik. Deniz Kuş başlarına gelenleri şöyle anlattı: “Kas hastasıyım. 1997’den beri yürüyemiyorum. Eşim de çocuk felcinden dolayı engelli. İki yıl önce evlendik. 13 Ağustos’ta oturduğumuz evi aldık. Müteahhitte engelli rampası yaptırdık. Binadaki herkesle konuştum, başta problem yok dediler. Ancak rampa yapıldıktan sonra daire fiyatlarının düştüğünü söyleyip belediyeye dilekçe verdiler. Oturmaya başlayalı iki hafta olmamıştı ki 30 Ağustos’ta rampayı kaldırdılar. O gün, bugündür kendi evimizde hapis hayatı yaşıyoruz. Ekmeğimizi, suyumuzu aldıramıyoruz. Tüpümüz bitti yemek yapamıyoruz. Saçım sakalım uzadı berbere gidemiyorum. Nasıl bir hayat yaşadığımızı anlatamam. Cezaevine eş değer bir durum. Bizim için hayat durdu. Naziler bunu yapmadı. Bizi ölüme terk ettiler. Kimseden bir şey istemiyorum. Ne para ne pul. Bir ekmek almak için bile belediyeyi arıyorsam kim utanmalı? Güneşe hasret kaldık.”
Arzu Kuş ise şöyle dedi: “1 Eylül’de Esenyurt Belediyesi engelliler masasını aradım. ‘Dışarı çıkamıyorum, çıksam bile binanızın önünde merdiven var. Gelin halimize bakın’ dedim. Ama ‘Herkesin ayağına gidemeyiz’ cevabını aldım. İlgileneceklerini söylediler ama arayıp sormadılar. Altı aylık kiramı versinler, buradan gitmeye hazırım. Burayı üç aylık engelli maaşlarımızı biriktirerek aldık. Güzel günler hayal ediyorduk ama kabûsa döndük.”
