Erkek olmanın bazı dayanılmaz yanlışlıkları olmakla beraber; cinsiyet ayrımı yapmadığımız zaman bile aynı sıkıntı karşımıza çıkmaktadır; aileyi iplememe…
Şayet tuzumuz kuruysa,
İşlerimiz tıkırındaysa,
Başımız rahat yastık üstündeyse,
İnanılmaz bir rahatlık…
Ama nereye kadar?
Huzurumuz kaçana kadar,
Sıkıntılı süreci yaşayana kadar,
Sorunlarımızla baş başa kaldığımız zaman başımızı koyacak yer aradığımızda ondan başkasını bulamayız yanımızda.
Annedir, ağabeydir, abladır, babadır.
Bizim için olmazsa olamaz sandığımızı kaybettiğimizde; onlardan başkası yoktur aslında hayatımızda…
İhanete, terk edilmişliğe rağmen, hiçbir şey yokmuş gibi davranma onurunu gösteren onlardır.
…Yani yanımızda olan, harbi ailemiz.
Tüm ihanetimizi ruhumuza kaçırarak onlara sığınmaktan başka çaremizin olmadığını fark ettiğimizde “yazıklar olsun” demekten başka bir şey gelmez kendimize.
Aslında bu; kendimizle yüzleşmemizden başka bir şey değildir.
Mühim olan; bunu dürüstçe yapabilmektir.
Ekonomik çıkmazda,
Duygusal çıkmazda,
Sevgi çıkmazında,
Yaşamsal çıkmazlarda tek sığınacağımız kapıdır ailemiz…
Her türlü hayırsızlığa rağmen… Kendisine inat onurla bizi kabul ederler.
Gizli ağlamalara ve gizli özlemlerine rağmen, yeniden bulmuşçasına bizlere sahip çıkmalarının adı yoktur, kendi benzerleri içerisinde…
Zamana inat dayanırlar…
Dayanmanın kuvveti; yeniden buluşmadır, koşullarını bize bırakmak kaydıyla…
Onları bu kadar yok saymaya değer ne olabilir hayatımızda…
Bizlerin düşünce fakirliğinden başka…
Müslüm Gülhan
Yazarın tüm yazılarına gözat »
