Gizemli dahi LEONARDO DA VINCI

 Sevgi Gürtuna‘nın bu haftaki “Gizemli dahi LEONARDO DA VINCI” adlı yazısını sizlerle paylaşıyoruz.

(İtalya, Vinci kasabası 1452 – Fransa, Clos Lucé-Amboise 1519)

Floransa, 1469:

Signoria’nın noteri olan Ser Piero da Vinci’nin kafasını bir süredir oğlu Leonardo ciddi anlamda meşgul ediyordu. Bürosuna birazdan çeşitli iş taahhütlerinin imzalanması için birkaç kez karşılaştığı Floransa’daki en önemli atölyelerden birinin başında olan Andrea Verrocchio usta gelecekti; yine bir iş taahhütünün imzalanması için . Oğlunun odasındaki çekmecede bulduğu kağıtları gösterip fikrini alacaktı bu karşılaşmada Verrocchio ustadan, kararlıydı.

-“Verrocchio usta, zor bir vicdan meselesini çözmem için lütfen bana yardım eder misiniz?”

-“Hay hay, Ser Piero konu nedir?”

-“Oğlum Leonardo. Onun yaptığı şu çizimlere bir göz atıp, bana samimi görüşünüzü söyleyin lütfen. Yeteneği varsa, ne ala… Yoksa zorla da olsa, benim gibi noterlik yapacak.”

Verrocchio usta, çizimleri Ser Piero’nun elinden alıp sessizce uzun uzun incelerken Ser Piero konuşmaya devam ediyordu.

-“Kim bilebilirdi ki çocuğun içinde böyle bir tutku beslediğini? Birçok şey ilgisini çekiyor: kah hayvanlarla ilgileniyor evi böceklerle dolduruyor; kah bitkilerle ilgileniyor, bir sürü ıvır-zıvırın peşine takılıp kendinden geçiyor. Latince derslerini ihmal ediyor, gramer kitabına elini sürmüyor. Dün odasında ne buldum dersiniz? Bir dosya dolusu çizim. Rasgele birkaçını alıp getirdim”

Ciddi bir ses ve ağırbaşlı bir tutumla;

-“Ser Piero, oğlunuzu bana getirin” dedi Verrocchio usta. “Burada diğer çocuklarla birlikte yaşasın, hatta hemen getirin. Onu usta birisine dönüştüreceğim.”

Ser Piero hiç zaman kaybetmedi. Oğlunu noter yapmaktan vazgeçmesi gerekiyorsa bir an önce ressam olmasına yardım etmekte yarar vardı. Eve döndü, çalışma odasına gitti, genç eşine Leonardo’yu kendisine göndermesini söyledi. Biraz sonra oğlu içeri girdi, babasını selamlayıp beklemeye koyuldu.

-“Leonardo, ne olmak istiyorsun? Noter mi, ressam mı?”

Leonardo’nun kendinden yalnızca 17 yaş büyük amcası ve ilk öğretmeni Francesco , son görüştüklerinde ona şöyle bir öğüt vermişti:

“Asla acele kararlar alma, her zaman yüreğinin sesine kulak ver ve en önemlisi İÇİNDEN GELENİ yap” demişti. Hiç düşünmedi Leonardo aklından bunlar geçerken.

-“Ressam” dedi babasına.

Ser Piero, sorgulayıcı bir bakışla süzdü oğlunu, kabul etmek zorundaydı. Olağanüstü yakışıklılığı bir yana, hem bakışlarından hem kişiliğinden kaynaklanan benzersiz bir yön, oğlunu başkalarından ayırıyordu.

-“Emin misin? Resim yeteneğinin olduğundan emin misin? Demek istediğim, sonuncu değil birinci olacak derecede yeteneğinin olduğundan emin misin?”

-“Evet” dedi yalnızca Leonardo, içindeki sevinci bastırmaya çalışarak.

-“Öyleyse eşyalarını hazırla. Yemekten sonra, seni Ponte alle Grazie yakınında atölyesi (bottega) olan Verrocchio ustaya götüreceğim. Seni çırak olarak yanına alacak ve bundan böyle onun evinde yaşamaya başlayacaksın”. Babasının “eti senin kemiği benim” tarzında atölyesine teslim ettiği Verrocchio, artık onun rehberi, ustası olmasının yanı sıra kuşkusuz babası da olacaktı Floransa günlerinde Leonardo’nun…

Böyle başladı sanat serüveni hırçın, ulaşılmaz, gizemli dâhinin; Rönesans’ın en önemli ustası Vinci’li LEONARDO’nun…

Sevgi GÜRTUNA