Romen Diyojen’in gündüz vakti el feneri ile ‘insan’ aramaya başlaması bana göre “insan olma” sürecinin başlangıcını teşkil etmektedir.
Yerleşik düzene geçmekle beraber beşeri ilişkiler sayesinde birey olmanın farklılığı hem insanın iç dünyasında hem de karşısındaki insanda ‘tavır alma’ olgusunu belirleyerek kültürel farklılıkların ortaya çıkmasını sağlamıştır.
İşte bu farklılıklardır; insanlığın düşünsel zenginliğini kılan…
Bu farklılıklardır ; duygusal zenginliğini kılan…
Çelişki olmadan nasıl insanlığımızı var sayabiliriz?..
Nasıl aşık olup ?..Nasıl mutlu olabiliriz?..
Nasıl mutsuz olup kahroluruz?..
Bunların sınırlarını ancak ilişki çelişkilerinde bulabiliriz…
Biraz daha ileri giderek kendi sınırlarımızı da bu ilişki çatışmasında bulabiliriz…
Yeter ki ne olmadığımızın farkına varalım.
Eğer insan olmanın erdemlerini anlayabilirsek varlığımızı ahlaki kılarız.
‘Irk’ ,’Dil’,’Din’ ayrımı yapmadan objektif olarak varlığımızı insani kılarız.
Yeter ki bizim irademiz dışında bize sınır çizmesinler…
Bunu fark edebilmek yaşamın kendisidir.
Bu ‘kaygı’ kişisel olmadan ortaya koymak yaşamın kominidir.
Müslüm Gülhan
