Seçim barajının kaldırılması amacıyla İstanbul’dan Ankara’ya yürüyüş düzenleyen Aylin Kotil, Kocaeli’ye geldi.

Kotil, başlattığı yürüyüşle ilgili AA muhabirine yaptığı açıklamada, eyleminin 4’üncü gününde İzmit’e vardığını anlatarak, yürüyüşü boyunca herhangi bir sağlık problemi yaşamadığını söyledi.

Eyleme başlama amacının Türkiye’deki seçim barajları olduğunu dile getiren Kotil, seçim barajının kaldırılmasını istediğini ifade etti.

Kotil, herkesin mecliste temsil edildiğini hissetmesini istediğini belirterek, “Yürüyüş bittiğinde meclise gideceğim ve mecliste siyasi partilerin grup başkanvekillerine dilekçemi vereceğim” diye konuştu.

– “Günde 24 kilometre yürüyorum”

Hava sıcaklıklarının yüşüyüş yapmasında zaman zaman engel olduğuna vurgu yapan Kotil, “En büyük yürüyüşlerimi sabah saatlerinde yapıyorum, 14 kilometre yürüyorum. Sonra 1-1,5 saat dinlenip 5 kilometre daha yürüyorum. Günde yaklaşık 24 kilometre yürüyorum. 21 günde yürüyüşümü bitirmeyi planlıyorum” dedi.

Kotil, eylemine 2 kişinin destek vererek katıldığını anlatarak, sosyal medyadan da büyük destek gördüğünü söyledi.

Eyleme başlamadan önce yoğun bir ilgiyle karşılaşacağını tahmin etmediğini belirten Kotil, “Twitter’dan yazılanları okuyorum, bana acayip enerji veriyor. Yorulduğum anlarda, molalarda gönderilen mesajları okuyorum, onları okumak bana şahane geliyor” diye konuştu.

Kotil’e destek veren üniversite öğrencisi Cem Bağcı da eylemin demokrasinin önündeki birçok engeli kaldırma açısından anlamlı bulduğunu ifade ederek, söz konusu eylemin azim ve kararlığın bir göstergesi olduğunu kaydetti.

Hürriyet yazarı Ayşe Arman’ın bugünkü yazısı ve Aylin Kotil röportajı;

Yürüyen Aylin Die Welt ve New York Times’ta

YA işte böyle…

Kadınlardan korkulur.
Aylin Kotil, seçim barajının düşürülmesi için yürümeye devam ediyor.
Bugün İzmit merkeze girdi.
Full enerji.
-Mola için durduğu yerlerde, ondan asla para alınmıyor. O da bu dostluğa karşılık, bir paket kurukahve bırakıyor. Bir kahvenin 40 yıl hatırı olsun diye…
-Herkes ona sarılıyor, arkasından bir su dökmedikleri kalıyor…
-Bu sabah yolda biri durdurmuş. “Gel bir hatıra fotoğrafı çektirelim Aylincim” demiş, eklemiş: “Ankara’ya selam, Tayyip’in kulağını çek!”
– Y kuşağından iki genç peşine takılmış, birlikte yürüyorlar. Aylin, “Evinize gidin yavrucum” diye onlara takılıyor. Y kuşağı laf dinlemiyor tabii!
-Hafta içi çalıştıkları için yanına gelemeyenler, eylemine destek vermek için cumartesi-pazar nerede olacağını soruyor. Maşukiye ve Hendek arasında olacakmış. Tam olarak yeri kendi hesabından Twitter’dan duyuracak.
-Aylin de bu ilgiye inanamıyor. “Biz de kendimize erkek diyorduk! Yaşa Aylin! Ankara’da seni bekliyoruz, karşılayacağız” diyenlerden tutun da, “Aylin, o yürüyen sen misin, annenin haberi var mı? Söz söylemeyeceğiz!…” diyenlere kadar pek çok neşeli destek tweet alıyor.
-Ve yavaş yavaş, Aylin’in eylemi, dünyanın her tarafındaki basın organlarına haber oluyor. Die Welt’te çıkıyor, cuma günü New York Times’ta…
-Yarıldım gülmekten dediği bir tweet okumuş: “Aylin Hanım beklentiyi çok yükseltti, akşam ‘Başımız ağrıyor’u duymak istemiyoruz artık!”

YOLDA DİKKAT ÇEKMEMEK İÇİN ŞORT GİYMİYORUM

Yürüyüş için özel önlemler alıyor musun?
– Pek değil. Bugün yine 5 civarı başladım. Bandanayla yürüyorum, fıskiye filan bulursam suya sokuyorum, ıslak kafayla yürümeye özen gösteriyorum. Yürüyüşten önce ayaklarımı kremliyorum. Gene akşamları yağla, baldırlarıma masaj yapıyorum. Bu tür şeyler…
Ayak-kabı?
– Üç ayakkabı aldım yanıma. Numaraları, 37, 38, 39. Ayağımın büyüyeceğini öngörerek. Eşofman altı ve bol bol tişört. Kolsuz giymiyorum, üzerimdeki tişörtün de bol olmasına dikkat ediyorum.
Neden?
– Yolda çok fazla dikkat çekmemek için. Gerçi daha rahat olurdu ama şort da giymiyorum. Ana yolda şortla yürüyebileceğimiz bir noktada değiliz henüz.
Sarıgül’le ayrılman basında epey yer almıştı. Sonra tekrar evlendin. Şimdiki eşinle nasıl tanıştın?
– Anaokuluma spor salonu yaptıracaktım. O da sporcu ve çocuklarla ilgili de aktiviteleri var. “Bu işi en iyi Çağlar bilir, ona danış” dediler. Tanıştım, danıştım ve âşık olduk birbirimize. Dört yıldır birlikteyiz, geçen ekimde de evlendik…

OĞLUM, HER GÜN GEZİ’DEYDİ

Senin bu yürüyüşün de, Gezi’nin bir parçası mı?
-Elbette.
Oğlun ne diyor olan bitene?
-Liseyi bitirdi, şimdi mimarlık okuyor. Her gün Gezi’deydi. Ben de pek çok anne gibi çocuğum apolitik zannediyordum, hiç de öyle değilmiş. Bu gençlerin çoğu ergenlikten yeni çıkmış çocuklar. Anneleriyle-babalarıyla, fikir olarak çatıştıkları bir dönemdeydiler. Başka örneklerden de biliyorum. İlk defa, anne-babalarıyla aynı fikirde oldukları bir durum yaşandı. Muazzamdı. Beni de bu kadar farklı insanın bir arada olması da büyüledi. Gezi’de hepimiz, aslında birbirimizi ne kadar özlediğimizi de hatırladık. Akşamları iş çıkışı parka koşuyordum ve inanılmaz mutluyduk orada. Huzur vardı. Hakikaten “kurtarılmış bir bölge” ve mutluluk diyarıydı…

RUHUMDAKİ ANARŞİSTLİK ANNEMDEN GELİYOR!

Bu eylemde Alman genlerinin payı ne kadar?
-Annem Alman ama standart bir Alman değil, 16 yaşında Doğu Almanya’dan Batı Almanya’ya kaçmış biri. Galiba ruhumdaki anarşistlik oradan geliyor!