Grup maçlarını izlemeye başladığımızda herkesin yüzünde aynı “buruk” ifade, “bu mu Dünya Kupası dedikleri” serzenişi vardı.
Şili – Honduras maçını gördükten sonra o kadar emindim ki “seyir keyfinin” yükselişe geçeceğinden. Dedim ki eşe dosta, “sabredin, hele bi’ son maçlarını görelim şu grupların”.. Sahiden de öyle oldu, artık eve dönüş ya da turnuvanın merkezine gidiş bileti alma maçlarına çıkan takımlar, hem bir üst tura çıkabilmek hem de “zedelenmiş onurlarını” kurtarabilmek adına canlarını dişlerine taktılar. Sonuç; birbirinden hırslı mücadeleler, enfes goller..
İkinci turun ilk maçı olan Uruguay – Güney Kore maçı, aslında beklendiği gibi geçti diyebiliriz. En azından benim favorim kazandığı için “ekstra mutluluk” koyuyorum skorun üzerine.
Yalnız Güney Kore’nin savaşan ve arzulu futbolu gözlerini açıyor insanın, “kalkıp içkileri tazeleyeyim” demeye bile fırsat vermiyor ekran başında. Beraberliği yakaladıkları golle birlikte “inceden” soru işaretleri kondursalar da kafamıza, Uruguay, sanırım biraz da bireysel yeteneklerinin Güney Kore karşısındaki üstünlüğünden olsa gerek, bırakmadı maçı ve aldı çeyrek final biletini. Gönlüm hoş oldu, “Sen uzaklarda değil damarımda kanımsın” diyerek Uruguay desteklemeye devam ettim şiddetle. Özellikle Lugano ve Forlan sebepli bir duygusal bağ kurdum ben bu takımla Afrika 2010’un başından beri, elden ne gelir!
İkinci maçsa Uruguay – Güney Kore maçının akşamında oynanan Gana – ABD maçıydı. Şüphesiz ki Gana, bizim favorimizdir ABD karşısında! Zaten C grubu söz konusu oldu mu, bana bir sıkıntıdır geliyor! ABD, Slovenya ile birlikte gruptan çıkmasını istediğim takımdı zira, lakin çıkıverdi İngilizler peşlerine takılıp. Görecekleri hadise, çekecekleri sıkıntı, yiyecekleri de 4 gol varmış meğer! İyi mi oldu kötü mü bilemedim ama Slovenya 2. Turda bir maçını daha izlemek istediğim takımlardan biriydi, “kısmet değilmiş”.
Velhasıl efendim, ABD, demoralize bir “kılıkla” çıktığı maçta, uzatmalarda yediği golle kupaya veda etti. “Afrika’nın gururu” sıfatının adının yanına iliştiren Gana’nın da rakibi Uruguay oldu. Şu iki paragrafsa favorimi açık eder cinsten sanırım. Güney Amerika candır!
Dünün maçlarına gelecek olursak, Almanya – İngiltere maçının bir favorisi vardı, iyi niyetli futbol severler ise İngiltere’nin bir çıkış yakalayacağını, onu da bu maçta yakalayacağını düşünüyorlardı. Kanımca çok yanlış bir beklentiydi bu, hele Almanlar karşısında.. Çok fena! Gerçi dünün maçlarını konuşurken dünün hakemlerini daha fazla anmak gerek kanaatindeyim. Biri “koca gol”ü vermezken, bir diğeri “ofsayttan gol” doğurdu. Skora etki eden hadiseler miydi bunlar derseniz, eh elbette.
Fakat her iki maçın sonunda da kazanan bu iki takımdan başkası olmazdı. Almanya ve Arjantin. “Pis” bir maç olacağı kesin. Oyununu rakibine kabullendirmeye çalışan Arjantin’le, rakip makip tanımam, kendi oyunumu oynarım diyen Almanya. Sıkı maç olacağı kesin. Pek çoklarının “erken final” dediği bu maçta, gönlüm yine yeniden Güney Amerika’dan taraf! Eh, futbol, bir takımın yanında durmadan izlenmiyor!
Aslı Aker
Yazılarını daha sık okumak isteriz Aslı. Tebrikler.