Özkaynakları Hoyratça Tüketirken

Nijerya’da düzenlenen 17 Yaş Altı Erkekler Futbol Dünya Kupası, Millî Takımımız için trajik bir çeyrek final maçıyla sona erdi. Kolombiya’ya penaltı atışları sonucunda mağlup olduğumuz için şanssızlığımıza mı üzülelim derken aslında şapkayı önümüze koyup düşünmemiz gerektiği ortaya çıktı kanımca.

17 Yaş Altı Millî Takımımız, Avrupa Şampiyonası’nda yarattığı hayalkırıklığına rağmen grubunda üçüncü sırayı alınca bu Dünya Kupası’na katılma hakkını elde etmişti. Dünya Kupası’ndaki ilk tur eleme grubunu da lider tamamlayınca hepimizi ümitlendirmişti doğrusu. Ancak, evdeki hesap yine çarşıya uymadı. Final oynamanın hesaplarını yaparken bir de baktık ki evimize dönüyoruz. Umutlar başka bir bahara kaldı yine, daha önce birçok sefer olduğu gibi.

Umutlarımızı yeşertecek, bundan sonraki turnuvalarda başarı kovalayacak olan oyuncularımız ne yapacaklar dersiniz? Hepsi kulüplerine dönüp, yaş kategorilerindeki takımlarda oynamaya ve A takıma yükselecekleri günü beklemeye devam edecekler, elbette bir üst yaş kategorisinde Millî Takımımızda görev yapmaya devam etmeyi de bekleyecekler. Yurtdışındaki kulüplerde oynayanlar, A takıma yükselme bakımından, yerli kulüplerde oynayan arkadaşlarına göre daha şanslı olacak hiç kuşkusuz zira birkaçı haricinde kulüplerimizin özellikle son yıllarda altyapıdan oyuncu yetiştirip bu oyuncuları A takımda üst düzeye çıkarma konusunda ciddi bir zafiyeti var.

1992 yılında Avrupa Şampiyonluğuna ulaşan Genç Millî Futbol Takımımızı hatırlıyor musunuz? O kadroyu oluşturan oyuncularımızın hepsi birbirinden yetenekliydi belki de ancak aralarında Emre Aşık ve Okan Buruk dışında aktif sporculuk kariyerlerini istikrarlı bir şekilde sürdüren olamadı ne yazık ki. Oktay Derelioğlu inişli çıkışlı bir grafikle noktaladı aktif sporculuk yaşantısını. O kadronun içinde kendini gösterenlerden kaleci Yetkin Akman, İlhami Arslan, Seyfettin Kurtulmuş, Bülent Yılmaz ve final maçının uzatma dakikalarında şampiyonluğu getiren golü atan Tarkan Alkan, A takım düzeyinde başarılı olamadan kaybolup gittiler.

Aslında “aynı nakarat” deyimiyle ifade edilebilecek bu durumu yıllardır görmeye devam ediyoruz. Görünürde çoğu kulübümüzün altyapı faaliyetleri yoğun ve altyapılarda birçok yetenekli oyuncu var. Bunlar, yaş kategorilerindeki Millî Takımlarımızda başarılı performanslar gösteriyorlar. Yalnız, aktif sporculuğu sürdürdüğü kulübünde A takıma yükselip, A takıma kadrosunda sürekli yeralmaya gelindiğinde işin rengi değişiyor. Birçok genç yetenek, ya yabancı oyuncuların ardında bekleyerek aktif sporculuğunun gelişme döneminde çürütülüyor ya da deyim yerindeyse işin kolayına kaçılarak başka kulüplere ve özellikle de alt liglerde yeralanlara kiralık olarak veriliyor. Maalesef bu yaklaşım, kadroda sınırlama politikası olarak kulüplerimizin içine bir hastalık gibi işlemiş durumda.

Örneğin; Nijerya’daki 17 Yaş Altı Erkekler Futbol Dünya Kupası’nda Millî Takımımızın ilk onbirinde forma giyen ve Beşiktaş’ın altyapısında oynayan Orhan Gülle, Furkan Şeker ve Sezer Özmen’in A takımda oynama olasılıkları şu anda bulunmuyor. Muhtemelen yeni sezon için A takım kadrosuna alınacaklar ama yüksek olasılıkla sezon başı hazırlık kampından sonra ya A2 takımına gönderilecek ya da başka bir kulübe kiralık olarak verilecekler. Oysa ki bu üç genç sporcumuzun görev aldıkları mevkilerde böylesine yetenekli oyunculara kendi kulüplerinin ihtiyacı olduğu apaçık ortada.

Özkaynakları hoyratça tüketirken kendimizi başarısızlığa mahkûm ettiğimizi anlayamıyoruz ne yazık ki. Türk futbolunun ve genel olarak Türk sporunun gelişmesini, ülkemizin farklı branşlarda dünya çapında sporcular yetiştirmesini istiyorsak, özkaynakların bu şekilde hoyratça tüketilmesine tüm kulüplerimiz ivedilikle son vermeli ve altyapıdan oyuncu yetiştirme politikasını ciddi bir şekilde ele almalıdır. Aksi hâlde içinde bulunduğumuz kısır döngüden çıkmak mümkün olmayacak ve gerek kulüpler gerekse Millî Takımlar bazında trajik sonuçların art arda gelmesi kaçınılmaz olacaktır.